De afgelopen decennia zijn de arbeidsomstandigheden in de zorg enorm verbeterd. Bijna alles is nu in hoogte verstelbaar, er zijn (plafond)tilliften gekomen en er zijn allerlei slimme hulpmiddelen gekomen om bijvoorbeeld steunkousen aan te trekken. Maar we zijn er nog niet. Grofweg komt nog steeds een derde van het verzuim door klachten aan het bewegingsapparaat. En dan is het niet alleen hartverwarmend om bijna 1000 mensen op de Gezond & Zeker dag enthousiast te zien zoeken naar slimme oplossingen, het is ook een bittere noodzaak.
Zijn wij dan een patatgeneratie? Onze moeders deden toch hetzelfde werk zonder tilliften, hoog-laag bedden en noem maar op? Klopt, maar de carrières van onze moeders (en hier en daar een vader) was gemiddeld veel korter dan die van ons. Tegen de tijd dat ze last hadden van hun lijf stopten ze met werk. Ook worden de cliënten tegenwoordig ouder, zijn ze minder mobiel als ze zorg krijgen en hebben ze intensiever hulp nodig. Daar komt nog bij dat ook het gewicht van onze cliënten stijgt. Dat geldt trouwens ook voor ons eigen gewicht.
Maar er nog speelt nog iets mee. Je hoort weleens dat het iemand in de rug schoot toen hij bijvoorbeeld alleen maar een kop koffie van een tafeltje tilde. De klachten komen natuurlijk niet door dat kopje koffie. Het is dan nét de druppel die de emmer van jarenlange overbelasting doet overlopen. Dus eigenlijk zitten we nog met een hele generatie zorgverleners met emmertjes die continu bijna vol zitten, maar die met goede hulpmiddelen en goed gebruik nog heel veel goed werk kunnen doen. Maar ze zijn kwetsbaar. Iets kleins kan de druppel zijn.
